[นักพัฒนาซอฟต์แวร์ สู่การเรียนต่อระดับบัณฑิตศึกษา] 12. ในที่สุดก็สำเร็จการศึกษา!

ในที่สุด การเรียนต่อปริญญาโทที่ยาวนาน 2 ปีก็สิ้นสุดลงแล้ว!

ปกติแล้วพิธีพระราชทานปริญญาบัตรจะจัดขึ้นในวันที่ 23 แต่เนื่องจากเป็นวันธรรมดา ทำให้บางคนไม่สามารถเข้าร่วมได้ ทางมหาวิทยาลัยจึงจัดพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแบบเร่งรัดในวันเสาร์อย่างน่าขอบคุณ

ตอนแรกเริ่มเรียนเพราะความรู้สึกด้อยกว่าเรื่องการศึกษา(?) แต่พอได้รับปริญญาโทแล้ว ก็รู้สึกภูมิใจที่ตัวเองทำอะไรบางอย่างสำเร็จในชีวิต และ 2 ปีที่ผ่านมาได้เรียนรู้และพยายามอย่างมากจากการสร้างเครือข่ายกับบุคลากรในหลากหลายอุตสาหกรรม

แน่นอนว่าตอนเริ่มเรียนนั้น โควิด-19 ทำให้เรียนออนไลน์ การสร้างเครือข่ายจึงค่อนข้างน้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย แต่ตั้งแต่ภาคเรียนที่ 2 เป็นต้นมา หลังจากสถานการณ์โควิด-19 คลี่คลายลง ก็ได้มีโอกาสสร้างเครือข่ายผ่านกิจกรรมต่างๆ และใช้เวลาที่มีค่าเหล่านั้นอย่างคุ้มค่า

แม้ว่าจะไม่ได้เขียนวิทยานิพนธ์ แต่ก็ได้มีโอกาสเขียนบทความสั้นๆ ผ่านการเข้าร่วมการประชุมทางวิชาการ ซึ่งทำให้ได้รู้ว่าวิทยานิพนธ์เป็นอย่างไรบ้าง

ตอนแรกก็แค่คิดแบบลอยๆ ว่าต้องเรียนควบคู่ไปกับการทำงาน จึงเลือกเรียนที่บัณฑิตวิทยาลัยนวัตกรรมเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยดันกุก ด้วยเงื่อนไขดังต่อไปนี้

• เรียนวันเสาร์ (เพื่อที่จะได้ไม่ต้องกังวลกับที่ทำงาน และเรียนได้อย่างสบายใจ)
• ค่าเล่าเรียนไม่แพง (มีบางมหาวิทยาลัยที่เปิดสอนวันเสาร์ แต่ค่าเล่าเรียนแพงมาก… และถ้าค่าเล่าเรียนถูกก็จะเรียนวันธรรมดา…ㅜ)
  การที่เรียนจบภายใน 4 ภาคเรียนก็เป็นข้อดี แต่การได้ทุนการศึกษา 40% สำหรับการเรียนวันเสาร์ (จ่ายจริงประมาณ 3 ล้านวอน) นั้น เป็นเงื่อนไขที่ดีมากสำหรับนักพัฒนาซอฟต์แวร์ธรรมดาๆ อย่างผม

ตอนนี้เพิ่งจบใหม่ เป็นผู้เชี่ยวชาญปริญญาโทมือใหม่(?) แต่ก็คิดว่าปริญญาโทนี้จะนำโอกาสมาให้ในอนาคต และถึงแม้จะจบการศึกษาแล้ว แต่ก็คิดว่าจะเข้าร่วมกิจกรรมของภาควิชาต่อไป เพื่อสร้างเครือข่ายที่ดีกับทุกคนต่อไป

อยากเขียนให้มากกว่านี้ แต่ขี้เกียจ เลยเขียนเป็นช่วงๆ แต่ก็รู้สึกภูมิใจและเสียดายที่ได้ปิดฉากการเรียนปริญญาโทลงเสียที

จบด้วยรูปภาพที่เคยโพสต์ไว้ก่อนหน้านี้…